Rozdział 8

- Malfoy do cholery!- od godziny próbowaliśmy z tym idiotą Malfoy'em dekorować Wielką Salę na Noc Duchów. Jednak on nie wyrażał jakiegokolwiek zaangażowania. 

- Co?!

- Może byś tak coś wymyślił?! - nie mieliśmy nic, a uczta miała się zacząć za 3 godziny.

- Granger, ja już coś wymyśliłem. Teraz twoja kolej. 

- O przepraszam cię bardzo. Pryskająca krew na stół Gryffindoru to nie jest pomysł!

- Ale niby dlaczego? 

- Bo mi się nie podoba! Może tak rozlejemy na stół Slytherinu?!

- Nie! 

- No właśnie! - już któryś tam raz przechadzałam się tam i z powrotem z nadzieją, że może w końcu mnie olśni.

- Nie możemy zrobić jakichś klasycznych dekoracji? 

- Klasyczne dekoracje? Nie będę szła na łatwiznę! - Malfoy wyciągnął różdżkę i przy stole nauczycielskim pojawiły się dynie. Następnie wyczarował nietoperze, które zaczęły latać nad Wielką Salą. Sufit zaczarował i był teraz cały czarny.

- I jak?

- Nic pomysłowego. - stwierdziłam. Wyciągnęłam moją różdżkę i wyczarowałam poplamione krwią obrusy, na których znajdowały się gdzie nie gdzie  teraz trupie czaszki. 

- Jak wam idzie? - odwróciliśmy się i zobaczyliśmy wchodzącą McGonagall. - Muszę przyznać, że całkiem dobrze to wygląda. 

- Bardzo się staraliśmy pani profesor. - odpowiedziałam grzecznie. 

- Cieszę się. Panie Malfoy zaraz tu będzie pański ojciec.

- Po co? - odparł bez większego entuzjazmu. 

- Nie wiem. - powiedziała i wyszła. Znów zostałam sama z tym nadętym pajacem. 

- Coś jeszcze dodajemy? - zapytałam. Jednak nie usłyszałam odpowiedzi. - MALFOY! - wrzasnęłam na całą sale. 

- Co? Coś się stało?

- Nie. Pytałam tylko, czy coś jeszcze dodajemy.

- Wydaje mi się, że nic tu więcej nie potrzeba. - zamarłam. Oboje szybko się odwróciliśmy. Zobaczyłam nikogo innego, a Lucjusza Malfoy'a we własnej osobie. 

- Dzi-ee-ń d-ooo-bry. - wyjąkałam. Musiałam strasznie żałośnie wyglądać. 

- Spokojnie panno Granger. Widzę, że odwaliliście kawał dobrej roboty. 

- Co ty tu robisz? - zapytał Draco. 

- Mam sprawę do profesora Snape'a. Nie przeszkadzam wam już. Pracujcie. Synu porozmawiamy później.

- Dobrze. - odpowiedział młody blondyn. Malfoy senior w tym czasie upuścił Wielką Salę. Wpatrywałam się w drzwi, jak głupia. 

- Granger, co mamy jeszcze zrobić? - otrząsnęłam się i spojrzałam na niego.

- Nie wiem. Nic chyba. 

- Wiem, że to dla ciebie szok.

- Co? - cały czas byłam zamyślona.

- Granger, może już sobie to darujmy.

- A tak. Dobrze, - powiedziałam i szybko wyszłam z Wielkiej Sali. Prawie biegnąc dotarłam do mojego dormitorium i rzuciłam się na łóżko.

- Coś się stało?- zapytała Ginny.

- Właśnie nic. I to jest dziwne. - odpowiedziałam i dziwnym trafem zasnęłam.

***

- Miona! - ze snu wyrwał mnie głos Ginny. Szybko zerwałam się z łóżka.

- Co?!

- Zaraz zaczyna się uczta.

- Co?! - krzyknęłam i wyskoczyłam z łóżka. Popędziłam do łazienki, gdzie ogarnęłam włosy i makijaż, po czym nałożyłam na siebie szatę. - Spotkamy się na dole! - krzyknęłam wybiegając z dormitorium. Po 5 minutach znalazłam się w Wielkiej Sali, gdzie był już Malfoy.

- Gdzie ty do cholery byłaś?! Czekam tu już od 15 minut!

- Wybacz zasnęłam. - był zły, ale nie przejęłam się tym. Zaczęłam nerwowo się rozglądać patrząc, czy niczego nie brakuje. Nagle blondyn złapał mnie za ramiona i mną potrząsnął.

- Opanuj się Granger! Wszystko jest tak, jak powinno!- potem zdarzyło się coś, czego nigdy bym się nie spodziewała. On mnie przytulił!  Jednak to mnie nie uspokoiło. Po chwili wyrwałam się z jego uścisku i zaczęłam okrążać Wielką Salę.

- Uspokój się już! - te słowa zadziałały na mnie, jak kubeł zimnej wody.

- Jestem spokojna, głupia fretko!

- Ja i ona? To jakieś żarty. - mruknął pod nosem.

- Co ty tam mówisz?

- Nic! - jednak ja usłyszałam. I to bardzo dokładnie. Nagle do środka weszła profesor McGonagall.

- Zaraz zaczynamy ucztę!

- Jesteśmy gotowi- odpowiedziałam. Drzwi się otworzyły i do środka weszli uczniowie. Malfoy wypowiedział zaklęcie i nietoperze zaczęły latać nad naszymi głowami. Usiadłam przy stole Gryfonów obok Ginny.

- Fajnie wam to wyszło. - powiedziała ruda.

- Też mi się podoba. - odpowiedziałam. W tym momencie głos zabrał dyrektor:

- Witajcie moi mili na uczcie z okazji Nocy Duchów. Na początku chciałem bardzo serdecznie podziękować dwójce naszych prefektów naczelnych: pannie Granger i panu Malfoy’owi za udekorowanie Wielkiej Sali. Świetnie się spisaliście. Oświadczam, że w najbliższą sobotę będzie wypad do Hogsmeade. Oczywiście dla klas od trzeciej wzwyż. A teraz zaczynamy ucztę.
Przed nami pojawiły się przeróżne dania. Wszyscy zabrali się do jedzenia. Nałożyłam sobie wszystkiego po trochu i zaczęłam jeść.

- Mionka idziemy razem do Hogsmeade prawda?

- No oczywiście.

- To się cieszę.

***

W końcu nadeszła sobota. Wypad do Hogsmeade. Razem z Ginny byłyśmy już w drodze do wioski. Przyjemnie nam się szło, aż do czasu.

- Popatrz Smoku, czy to nie moja ruda wiewióreczka. - usłyszałyśmy głos Zabini’ego. Odwróciłyśmy się.

- Tak. I szlama Granger. - zawrzało we mnie.

- Malfoy! Gdzie masz swojego Mopsa? Czyżby w końcu zmądrzała?

- A gdzieś się zgubiła po drodze. A ty gdzie masz tego głupiego Grzmotera i Wieprzleja?

- Nie twój interes Malfoy!

- Uuu. Popatrz tylko Diable. Nasza złota trójka się rozpada.

- No Smoku może nasze Gryfoneczki dołączą się do nas.

- Szlama i rudzielec z nami? Zwariowałeś?!

- Właśnie. Nikt nie chce spędzać czasu z nadętą fretką i jego durnym kumplem, - odparłam. Malfoy spiorunował mnie wzrokiem, jednak się tym nie przejęłam i poszłam dalej razem

z Ginny. Nie dogonili nas, więc w spokoju doszłyśmy do wioski.

- To co? Najpierw Miodowe Królestwo? - zapytałam.

- Ok. - weszłyśmy do środka i kupiłyśmy kilka słodyczy. Następnie odwiedziłyśmy jeszcze kilka sklepów, po czym udałyśmy się do Trzech Mioteł. Był tu ogromny tłum, ale jakoś udało nam się znaleźć wolny stolik. Usiadłyśmy przy nim z zamówionym piwem kremowym.
- Jak dobrze, że tych idiotów tu nie ma- powiedziała Ginny.
- No dokładnie. Mam już dość tego pieprzonego Malfoya. Za kogo on się uważa?! Myśli, że jest nie wiadomo kim, ale tak naprawdę jest tylko dupkiem. Może i jest ładny, ale to nie wszystko.
- Eee Miona- gdy zobaczyłam minę Ginny przeraziłam się. Odwróciłam się i ujrzałam Malfoya, który pękał ze śmiechu wraz z Zabinim.
- Słyszałeś Zabini? Jestem cholernie przystojnym dupkiem- ledwo powiedział i wybuchnął znowu śmiechem.
- Wcale nie powiedziałam, że jesteś cholernie przystojny!- krzyknęłam. Oni jednak cały czas się śmiali. 
- Ale pomyślałaś- opanowali się i usiedli koło nas. 
- Co się stało, że szanowny pan arystokrata usiadł z nami?- zapytałam z sarkazmem. 
- Muszę ci zrobić tą przyjemność. Tak bardzo mnie pragniesz.
- Śnisz Malfoy! To co powiedziałam było kłamstwem. My z Ginny mówimy takimi szyframi.
- Jasne Granger. Nie oszukujmy się. Wiem, że jestem prześliczny.
- Nie prawda!- krzyknęłam- Ginny powiedz mu!- spojrzałam w stronę, gdzie siedziała, ale jej tam nie było. Zabini'ego też nie było.
- Widzę, że nasze gołąbeczki poszły pogruchać- posłałam mu gniewne spojrzenie i wstałam. Skierowałam się do wyjścia. Na moje nieszczęście poszedł on za mną. 
- Cholera Malfoy! Nie możesz się odczepić?!
- Nie!- krzyknął. Szliśmy w ciszy do zamku. W połowie drogi odezwał się:
- Wiesz nigdy nie sądziłem, że powiesz mi kiedyś, że jestem szalenie przystojny.
- Grrr. Malfoy nie mówiłam tego do ciebie ! I najlepiej o tym zapomnij !
- Chciałabyś Granger.
- Idiota- mruknęłam pod nosem.
- Co ty tam mówisz?
- Gówno!- przyspieszyłam kroku, jednak on zrobił to samo. W końcu zobaczyłam Hogwart. Szybko przeszłam błonia i znalazłam się w zamku. 
- Ej szlamciu! Nie wściekaj się tak! Złość piękności szkodzi !- wykrzyczał, kiedy zniknęłam za zakrętem. Przeszłam szybko i znalazłam się w bibliotece. Wzięłam jakąś książkę i zaczęłam czytać. Jednak nie mogłam się skupić. Jak ja mogłam się tak zbłaźnić? Jak mogło mi to 
w ogóle przejść przez gardło? Odłożyłam książkę na miejsce i poszłam do mojego dormitorium. Oczywiście tu też nie mogłam sobie znaleźć miejsca. Na szczęście była już 18, więc poszłam na kolację. W Wielkiej Sali ujrzałam siedzącą przy naszym stole Ginny. Podeszłam do niej i usiadłam obok.
- Czemu mnie z nim zostawiłaś?!
- Byliście tak zajęci sobą, że nawet nie zauważyliście, że wyszliśmy.
- Ale tak się nie robi! Przecież wiesz, że go nie lubię.
- Akurat. 
- Za to widzę, że ty świetnie się dogadujesz z Zabinim.
- Nie żartuj?! Denerwuje mnie jeszcze bardziej.
- Jasne, jasne. Mnie nie oszukasz.
- Dobra. Możemy o tym pogadać kiedy indziej? Nie przy wszystkich?
- Ok- odparłam i zabrałam się za moją sałatkę. Kiedy skończyłam razem z Ginny opuściłyśmy Wielką Salę i udałyśmy się do naszego dormitorium. Przebrałyśmy się w piżamy i zaczęłyśmy plotkować. 
- To może mi powiesz, co robiłaś z Diabełkiem?- zapytałam.
- Nic. Poszliśmy od razu do zamku.
- Jasne, jasne. A przy tym pewnie się obściskiwaliście. 
- NO CO TY?! JA I ON?! Proszę cię!
- Ślicznie razem wyglądacie.
- Tak, jak ty i Malfoy!
- Hah, czyli jednak się zgadzasz!
- Ty też!- oboje wybuchnęłyśmy śmiechem. Ginny wstała i wyciągnęła Ognistą. Nalała do dwóch szklanek i po chwili delektowałyśmy się jej okropnym smakiem.
- Ale dlaczego ty z nim poszłaś?- zapytałam zapełniając sobie kolejny raz szklankę z bursztynowym płynem.
- Powiedział, że chcecie być sami, więc zgodziłam się z nim pójść. 
- Ale twoja mina była bezcenna, jak go zobaczyłaś.
- Tak? Ty pewnie zapadłaś się pod ziemię.
- No. W ogóle nie wiem, jak mi to przez gardło przeszło.
- Nareszcie przyznałaś się, że ci się podoba!
- On mi się wcale nie podoba! Jest ładny, ale jest okropnym idiotą- kiedy zrozumiałam, to co powiedziałam zatkałam sobie usta dłonią. 
- Uuuu. Wiedziałam!
- Teraz ty powiedz co sądzisz o Blaisie!
- Sądzę, że jest idiotą. 
- Ale go lubisz!
- Nie lubię go !
- To chociaż przyznaj, że jest ładny!
-Pff.
- Wiedziałam!
- Ja już z tobą nie gadam. Dobranoc- odstawiła butelkę i poszła spać. Ja zrobiłam to samo. 

----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Jest i nowy rozdział xd Mam nadzieję, że się podoba. Jeśli macie jakieś pytanie piszcie do mnie na gg : 2426748. Nie wiem, kiedy Magda doda kolejny rozdział, więc musicie uzbroić się w cierpliwość.